Drukarnia 606

Drukowanie - proces wielokrotnego sporządzania na danym podłożu (papierze, tekturze, folii metalowej lub z tworzywa sztucznego) odbitek tekstu i ilustracji wykonywany przy użyciu maszyn drukarskich z formy drukarskiej powleczonej farbami drukarskimi. Najwcześniejsza metoda drukowania polegała na odbijaniu tekstu i ilustracji wyciętych - analogicznie jak drzeworyt - w drewnianej płycie (tzw. książka blokowa). Techniką tą drukowano teksty w Chinach i Japonii w VIII-IX w. Około 1450 niemiecki drukarz J. Gutenberg do drukowania użył wypukłych czcionek wielokrotnego użytku, z których ręcznie zestawiał tekst tworząc tzw. skład i odbijał go za pomocą prasy przykładając bezpośrednio do kart papieru. Pomysł ten zdominował techniki drukowania do XIX w. włącznie i nadal jest stosowany w technikach drukowania wypukłego.

 

Druk - Drukarnia 606

 

W zależności od tego, które fragmenty formy drukarskiej są elementami drukującymi (tj. w zależności od wzajemnego położenia drukujących i niedrukujących części czcionek) wyróżnia się trzy podstawowe techniki: drukowanie wypukłe, drukowanie płaskie i drukowanie wklęsłe. Odrębną techniką drukowania jest sitodruk, w którym formą drukarską jest napięta na ramę gęsta siatka, a elementami drukującymi są oczka przepuszczające farbę. W technice drukowania wypukłego elementem przyjmującym farbę i drukującym są wypukłe (tj. wystające ponad poziom formy drukarskiej) części czcionek, klisz, stereotypów itp., natomiast partie niedrukujące leżą poniżej nich. Techniki drukowania wypukłego są obecnie w poligrafii szeroko wykorzystywane, a do najbardziej rozpowszechnionych należą fleksografia, typografia i typooffset. Z artystycznych technik graficznych należą tu np. drzeworyt, gipsoryt, linoryt i metaloryt. W technice drukowania płaskiego elementy drukujące znajdują się w zasadzie na tej samej płaszczyźnie, co nie drukująca powierzchnia formy drukarskiej. W technice tej wykorzystuje się zjawisko przyjmowania farby przez natłuszczone specjalnym preparatem fragmenty powierzchni formy i odpychania farby przez fragmenty nienatłuszczone. Powierzchnią taką jest z reguły cynkowa lub aluminiowa blacha, a także płyta kamienna. Do technik drukowania płaskiego zalicza się światłodruk (zw. heliotypią lub fototypią) i często stosowany offset, a w grafice algrafię, cynkografię i litografię. W technice drukowania wklęsłego miejsca drukujące znajdują się na formie drukarskiej poniżej poziomu miejsc niedrukujących. Elementami drukującymi są tu powstałe mechanicznie lub przez wytrawienie zagłębienia na metalowym cylindrze lub płaskiej płycie. W zagłębieniach tych zatrzymuje się farba (jej nadmiar jest zgarniany z powierzchni cylindra lub płyty specjalnym nożem), która następnie zostaje przeniesiona na podłoże. Technikami drukowania wklęsłego są (wyszła już z użycia) heliograwiura i powszechna obecnie rotograwiura. Należy tu także wiele artystycznych technik graficznych, np. akwaforta, akwatinta, ceratoryt, fluoroforta, mezzotinta, miedzioryt, miękki werniks, staloryt, suchoryt i in.

 

Druk - Drukarnia 606

 

Szereg podziałów drukowania idzie za klasyfikacją maszyn drukarskich. I tak wyróżnia się rodzaje drukowania: w zależności od postaci papieru (lub innego rodzaju podłoża) drukowania arkuszowe (wykonywane na pociętych arkuszach) i drukowania zwojowe (gdzie podłożem jest odwijana z rolki wstęga papieru); drukowania jednostronne (na jednej stronie podłoża) i dwustronne (na obu jego stronach). Biorąc pod uwagę kształt formy drukarskiej wyróżnia się drukowanie płaskie (wykonywane przy pomocy płaskiej formy drukarskiej) i drukowanie rotacyjne (w którym giętka polimerowa lub metalowa forma drukarska jest półokrągła lub cylindryczna, np. klisza fotopolimerowa, płyta offsetowa lub cylinder rotograwiurowy). Ze względu na sposób przenoszenia obrazu wyróżnia się drukowanie bezpośrednie (gdzie odbitka jest wykonana bezpośrednio przez formę stykającą się z podłożem) i drukowanie pośrednie, w którym odbitkę uzyskuje się dzięki pomocniczej formie pośredniej (np. tzw. cylinder pośredni w technice offsetu), na którą jest przenoszony obraz z formy-matki. Rozróżnia się drukowanie jednokolorowe (wykonywane z formy drukarskiej pokrytej jednym kolorem), drukowanie wielokolorowe (uzyskiwane przy pomocy wielu form, z których każda przenosi inną barwę) oraz drukowanie wielobarwne (wykorzystujące zjawisko uzyskiwania wszystkich barw pochodnych przez nałożenie na siebie w druku trzech barw podstawowych, uzupełnionych jeszcze o czarną barwę w celu osiągnięcia większej plastyki). W technice drukowania wielobarwnego reprodukowany obraz rozkłada się - metodą fotomechaniczną lub elektroniczną (przy użyciu filtrów optycznych o barwach dopełniających) - zazwyczaj na trzy barwy podstawowe (żółtą, czerwoną i niebieską), otrzymując negatywowe wyciągi poszczególnych barw. Np. dla wykonania wyciągu barwy czerwonej stosuje się filtr zielony, dla barwy niebieskiej - pomarańczowy, żółtej - niebieski. Filtry te przepuszczają barwę sobie tylko właściwą (np. filtr niebieski przepuszcza tylko barwę niebieską) i zatrzymują pozostałe barwy, przez co np. w przypadku filtru niebieskiego miejsca na negatywie odpowiadające barwie żółtej będą w jakimś stopniu przezroczyste (barwa żółta zostanie "wytłumiona"). Następnie z wyciągów tych wykonuje się oddzielne dla każdej barwy formy drukarskie i drukuje na podłożu, z reguły w kolejności: żółta, czerwona, niebieska, czarna. Dla niektórych technik drukowania wyciągi są nadto rastrowane (raster). Technika drukowania wielobarwnego z kilku form była znana już w XV-XVI w. Nowoczesna, oparta na fotograficznych wyciągach barwnych technika drukowania wielobarwnego opiera się na teorii barw angielskiego fizyka J.C. Maxwella. Odbitki wielobarwne można uzyskiwać za pomocą różnych technik, np. offsetu, rotograwiury, sitodruku, typografii, typooffsetu itp.


HomeHome

Корзина  

(пустая)

Информация

Rek
free prestaphop templates free prestaphop templates